vrijdag 30 oktober 2015

vergane zaken nemen geen keer

Een kleine aanpassing aan hoe de uitdrukking eigenlijk is met het verschil dat ik hier bedoel spullen met emotionele waarde.

Nog altijd mis ik de spaarpot die ik lang geleden van mijn oma gekregen had. (en de poes Siouxie die hem van de vensterbank in stukken liet vallen).
Een mooie groene vis. Een aparte kleur groen had hij, een beetje craquelé en mooi in zijn eenvoud.
Net als dat prachtige lampje in de vorm van een poes. Nog wel gelijmd maar uiteindelijk toch bij het vuilnis beland. 

Dat zou ook gebeurd zijn met het houten rijtuigje dat mijn opa ooit gemaakt heeft. Althans als mijn moeder het niet meegenomen had om het te lijmen.


Misschien is het de leeftijd. Je weet wel die 48 . Misschien is het dat hoe meer je kwijt raakt hoe belangrijker herinneringen worden. Ik weet het niet. Het is in ieder geval de reden waarom ik in beginsel met bloggen begonnen ben. Mijn baan heb opgezegd om een RoosjeMijn wereld te creëren waar samen herinneringen gemaakt kunnen worden. 

Naarmate de tijd verstrijkt merk ik dat ik eerst zelf mijn herinneringen een plek moet geven. Ze allemaal nog even moet herleven zodat ik daarna helemaal los kan gaan in het hier en nu. 

Eén van de dingen die ik daarvoor ben gaan doen is een rondje maken langs de familie op zoek naar de overgebleven kunstschatten om een virtueel kunst en kitsch hoekje en klein familiemuseum te maken. Wat daarbij weer boven water kwam was het tasje met de brokstukken van het nog altijd niet gelijmde rijtuigje. Daar lag een taak op me te wachten.

J.C. Paauw

Wat ben ik blij dat mijn moeder de waarde van deze herinneringen wel inzag want zeg nou zelf. Zoiets moois als dit had toch niet mogen ontbreken in het familiemuseum!