woensdag 17 december 2014

Postzegels gevraagd

Laatst liep ik door het centrum van Oldenzaal en zag ik opeens een groot bord van een postzegel / muntenhandelaar. Postzegels verzamelen, bestaat dat nog?



Ik moest gelijk denken aan vroeger, toen ik zelf postzegels "verzamelde". Ze kwamen op brieven en kaarten en je kon grote sets gewoon kopen in de  winkel. Ooit vond ik een kaart bij het vuilnis. Er zat een mooie postzegel op van een, als ik het mij goed herinner, hartenvrouw.  Later ruilde ik hem met een jongen uit mijn klas. Hij kreeg er een serie mee compleet. Wat ik er in ruil voor terug kreeg weet ik niet meer. Ik denk een "huis/tuin/keuken"-zegel. Ergens voel ik me nog steeds een beetje bekocht :)

Toen ik een aantal jaren terug een tinnen serviesje kreeg van mijn schoonmoeder, zaten de van kaarten en brieven afgescheurde postzegels in het melkkannetje. Ook de kraantjeskan van mijn oma verborg nog een kleine hoeveelheid. Grappig hoe postzegels dus vaak afgescheurd en in één of ander voorwerp gestopt werden. Niet eens zo zeer om te verzamelen maar alleen al om ze te bewaren. Want dat deed je met postzegels...

"Zouden ze er nog zijn?" dacht ik.  Mijn postzegels. Veilig bewaard in het huis van mijn ouders.
Nee dus. Het album wel, maar de inhoud bleek nu uit sigarenbandjes te bestaan.


Nu heb ik door verhuizingen een aantal penvriendinnetjes gehad en oma's die ver weg woonden dus kreeg ik nog weleens post. En die brieven en kaarten heb ik natuurlijk bewaard. Dus heb ik  de kaartenbewaartrommel tevoorschijn gehaald om te kijken of ik nog wat postzegels kon vinden.


In eerste instantie vond ik alleen maar kaarten waar de postzegel al lang geleden vanaf was geweekt. Maar in een andere doos had ik meer succes..


En dat met de verrassingsbakjes van de familie, werd het uiteindelijk nog best een leuk stapeltje.


Ik ga ze allemaal afweken en weer in het postzegelalbum stoppen en als er weer post met een postzegel komt, scheur ik hem af en bewaar ik  hem in dit bijzondere bakje.


Een erfstukje van mijn moeder. De eerste 2 zegels zitten er alweer in. Nu maar hopen op echte post met échte postzegels want in het digitale tijdperk gaat veel per mail of wordt online verstuurd. Zou de postzegel nog een lang leven beschoren zijn?

Wel jammer als het niet zo is. Het zijn toch net kleine schilderijtjes...

woensdag 10 december 2014

pareltjes...

of keien

Gister was ik weer eens in de kringloopwinkel bij mij in de buurt. 
Sommige mensen verstaan de kunst altijd wel een pareltje uit de overgebleven en afgedankte spullen te halen. Ik versta die kunst (nog) niet. 

Zo heb ik mezelf toch weer niet in de hand kunnen houden en nóg een poppenhuis meegenomen. En lélijk dat hij is! Aan mij nu de taak om er alsnog een parel van te maken.


Iets wat mij in real life niet vreemd is overigens. Zo kochten mijn ouders eind jaren 70 een 18e eeuwse boerderij en kocht ik zelf ooit een huisje uit 1910. 


Een uitdaging die ik dus wel aandurf.

O, waar ik trouwens wel erg goed in ben is recyclen. Spullen die ik in de kringloopwinkel koop breng ik er ook nog wel eens terug. Voor de volgende "parelvisser". Oefening baart kunst.

vrijdag 5 december 2014

De R is in de maand...

...De R van Rust, Reinheid en Regelmaat.

Vandaag ben ik uitgeRUST voor dag en dauw opgestaan om vast wat REINHEID in de chaos te scheppen. Mijn laptop begint kuren te vertonen omdat hij zo vol raakt met alle probeersels voor dit blog dat ik gister maar een externe harde schijf heb gekocht om de boel eens extern te gaan ordenen. Met 1 terabyte moet ik toch een eindje kunnen komen.  Gaat nog een klus worden want het is niet de eerste externe schijf en tot nu toe is het vooral uitgelopen op dubbels. 

Ik hoop dat het een beetje een lichte dag gaat worden. Ik wil naar buiten om te fotograferen wat binnen niet lukt. Ik ben bezig met het maken van "handwerklessen" zodat ik met REGELMAAT een handwerkles of idee op mijn blog kan plaatsen en niemand nog de smoes kan gebruiken van het niet kunnen. ;)

Inmiddels is de rest van het huis ook wakker met vooral een luid protest van kat Floris om deel te mogen nemen aan het geheel. Mooi moment om te zien of ik mijn 'Madam Mikmak-outfit kan inwisselen voor een toonbaar 'voor de buitenwereld'-pak. 

Zie ik daar een waterig zonnetje? 

Fijne dag en de groeten van Floris en Annabelle




donderdag 20 november 2014

Zoek de verschillen...

Censuur??

Vroeger als ik bij mijn oma kwam, had ze een schriftje wat ze gebruikte als plakboekje om het "zoek de verschillen" stripje uit de Leidsche Courant voor mij te in te bewaren. Als ik dan bij haar kwam, kon ik daar veel plezier aan beleven. Vanwege mijn blog kwam die herinnering weer bij me boven en ben ik op internet in de krantenarchieven gaan zoeken of ik het nog terug kon vinden maar helaas. Tot ik een tijdje geleden bij mijn schoonvader achteloos in de krant zat te bladeren en zo'n zelfde stripje tegenkwam. Elke week als ik bij hem kom heeft hij weer een stapeltje voor me klaar liggen. Ik bekijk ze maar doe ze niet. Ik ga ze inplakken en bewaar ze, tot de kleinkinderen groot genoeg zijn om ze te doen.

Alleen vraag ik mij wel één ding af. Waren de stripjes vroeger onschuldiger of werden sommige door mijn oma gecensureerd? De plaatjes zoals ik ze nu krijg, kan ik mij van vroeger niet herinneren...



maandag 17 november 2014

Van kijkdoos...

...tot Diorama


Van de week ben ik knap druk geweest met het ontwerpen van een kijkdoos. 
Ongewild werd het toch wel een complex gevalletje met priegelknipwerk en niet geschikt voor RoosjeMijn. Dus heb ik hem zelf maar gekleurd en geplakt want ik heb pas rust als een project geslaagd is.  Zo heb ik inmiddels al een hele verzameling van ongepubliceerd werk en neem ik mij bij deze voor om voortaan gewoon te laten zien wat ik gemaakt heb. Het is namelijk niet dat het mislukt is, maar dat het niet is wat ik bedoelde toen ik eraan begon. 



Uiteindelijk heb ik er geen kijkdoos van gemaakt maar een diorama of "kijkkastje"

Iets dergelijks wil ik ook gaan doen met playmobil. Je weet wel, waar ik mijn herinneringen mee wil gaan uitbeelden. Op Marktplaats heb ik daarom laatst gericht gezocht naar Playmobil wat ik daarvoor kan gebruiken. 


Alles wat je ziet heeft een herinnering in zich. De paarden, de varkens, melk halen bij de boer...

Heel leuk natuurlijk. Maar alles wat ik maak moet ook een plekje krijgen en het handigst zou zijn aan de muur. Nou ben ik wel handig met kleuren, knippen en plakken maar voor boren en schroeven heb ik drempelvrees. Ondertussen wordt het vloeroppervlak van mijn zolder alsmaar kleiner.

Hmmm, binnenkort toch maar eens de boormachine te hand nemen en de strijd aanbinden met die harde muren. Wordt vervolgd :)

donderdag 13 november 2014

Als de bladeren vallen...

Laat ik mijn hoofd hangen.


Nee, niet omdat mijn humeur daalt maar om al die bladeren die in mooie herfstkleuren op de grond vallen. 

Dan wil ik de mooiste uitzoeken om een eigen herbarium te maken. Heerlijk bezig zijn in de buitenlucht en met elk mooi exemplaar wat ik vind, een klein geluksmomentje ervaren

In het blog over mijn slaapkamer liet ik je al het herbarium zien, wat mijn oma lang geleden gemaakt heeft. Ze woonde naast een bos en de bladeren die ze daar vond, werden door haar gedroogd en in een schriftje geplakt. En wat ben ik blij dat ik dat ik dat schriftje nu heb. Zo tastbaar.

Vandaag ben ik even naar mijn ouders geweest. Zij wonen ook op zo'n mooi boomrijk perceel. Samen met mijn moeder heb ik een ronde om het huis gemaakt en een kratje met bladeren gevuld. Maar ik zal moeten accepteren dat ik, door het druk zijn met mijn blogs, een beetje achter de feiten aanren. Het herfstmoment met al zijn mooie bladeren, eikels, kastanjes en de propellers van de esdoorn is alweer over zijn hoogtepunt heen. 

Maar terwijl ik zo druk ben, stapelen de ideeën zich vrolijk verder op. Sinterklaas, kerst, de winter en voor je het weet is het weer januari.

Dus in plaats van laten zien hoe je een herbarium maakt en om te voorkomen dat je kinderen enthousiast met stapels half rotte bladeren thuis komen, stel ik het herfstmoment uit tot volgend jaar. 
Dit jaar beperk ik mij maar tot een (vrolijke herfst)kleurplaat voor jong en oud en had ik met mijn moeder een fijn geluksmoment :)



dinsdag 28 oktober 2014

Playmobil

Waar grote meisjes klein in zijn...

Deze maand was ik weer jarig en op de vraag wat ik voor mijn verjaardag wilde stond Playmobil bovenaan mijn lijstje. Op de doos staat 4-10 jaar en laat ik er niet omheen draaien; Ik ben 47 geworden. Maar ik weet wel zeker dat ik niet de enige ben die het nog steeds leuk vindt. 

Wie had het vroeger niet. Ik zie nog die oranje koffer, de paarden, cowboys, indianen en de eenvoudige poppetjes in geel, blauw, groen en rood en wit. 

Het begon in 1974 met indianen, wegwerkers en ridders


En is inmiddels uitgegroeid tot alles wat je je maar bedenken kan. Van de echte wereld tot de fantasiewereld. 

Toen we nog kinderen waren, was het gewoon ons speelgoed. Tot we ermee uitgespeeld waren. Daarmee verdween het weer, verdrongen door een andere interesse. 

En nu, 40 jaar later, kreeg ik opeens weer de kriebels. 

Dus ben ik weer de blije bezitter van een groeiende verzameling. Maar wel met een dubbele functie.

1. Voor mezelf om herinneringen uit mijn leven te verbeelden:

Zoals bv. mijn eerste huis (ongeveer) aan de Tielsestraat in Maurik,


Mijn leven als één van een tweeling en zwemles met watervrees


Ongewilde salto's van de trap en een koprol naast de rubberboot


Wild West in Neerijnen en het einde van een fijne tijd


Mijn lieve poezen Siouxie en Vyvyan

En mijn arbeidsverleden en prins op het witte paard ;)


2. Voor de kleinkinderen om leuk mee te kunnen spelen en hun eigen herinne- ringen mee op te bouwen en wie weet om later net als ik hun herinneringen weer vorm te geven om vervolgens hun kleinkinderen...

Ze kunnen hun lol nog op want ik heb genoeg herinneringen om een playmobil dorp mee te vullen.

maandag 27 oktober 2014

Prie(t)Praat

Als laatste maar zeker niet het minst belangrijk is hier dan ook mijn werkkamer. 

Mijn werkplek heeft alles wat ik nodig heb, om te maken wat ik maken wil.

Een prettig bureau, een naaimachine, een typemachine, oude stoffen en nieuw behang. Schrijf-, teken- en schildersspullen, boeken vol inspiratie, wol, papier, hout, klei en en en... 





Met het afronden van mijn werkplek is mijn huis af. Nu kan ik eindelijk echt aan de slag met alle ideeën die in mijn hoofd springen en vechten om als eerste op mijn blog te mogen verschijnen.

Van het heden en uit het verleden. Van PriePraat tot prieTpraat. 

Gewoon gezellig alles wat ik delen wil!

zaterdag 18 oktober 2014

"Keukenprinses"

Eens droomde ik ervan om kok te worden. Op school moesten we onszelf schilderen als wat we wilden worden. Ik schilderde mezelf voor een groot restaurant. 

Ik herinner mij nog als de dag van gister dat ik mijn moeder mocht helpen met het maken van spaghetti. Ik denk dat dat het eerste is wat ik in mijn leven heb gekookt. Nu ik het erover heb, denk ik dat ik de spaghetti in de pan mocht doen en het bouillonblokje toe mocht voegen. Maar  ik voelde me een hele kok.

Ik ben geen echte keukenprinses en de ambitie om kok te worden is volledig verdwenen. Maar ik heb wel heel wat in de keuken gestaan tot zo'n 20 jaar geleden en ik vind koken nog steeds wel  leuk (of is het lekker). Je voelt hem misschien al aankomen. Mijn 2e huis heeft dus ook een keuken.



In de kast staan de potten met spaghetti, macaroni, rijst etc. In een schaal op het aanrecht bewaar ik de aardappelen, uien en paprika. Het servies is een dikke knipoog naar het "Fris Edam"servies wat we vroeger hadden. Grapefruits mogen in mijn keuken niet ontbreken en ook peren mag ik graag eten.



En dit zijn 2 van mijn favoriete kookboeken. In het elektro ovenboek staat het perfecte appeltaart recept en in Lacock Tea Time Recipes verrukkelijke scones.


woensdag 15 oktober 2014

Slaapkamergeluk

Meer dan slapen alleen...

In mijn tweede huis heb ik ook een slaapkamer. 


Naast het slapen,  bewaar ik hier ook mijn kostbare spulletjes en herinneringen. Zoals mijn favoriete boeken, foto's, kaarten, brieven, de plakboeken en het herbariumschriftje van mijn oma.



Of duik ik achter mijn bureautje om te schrijven, te plakken, te lezen en te spitten in het verleden van mijn (bet over)grootouders.


Het briefpapier ligt al klaar. Wel leuk om na zo'n 30 jaar te antwoorden op een brief :)

dinsdag 14 oktober 2014

Paddenstoelenwandeling

Zaterdag 11 oktober werd er door de boswachter van Gelders Landschap & Kasteelen een paddenstoelenexcursie georganiseerd. Omdat ik rond deze tijd altijd de paddenstoelenkoorts krijg, heb ik mij daarvoor aangemeld. Gewapend met fotocamera ben ik naar het parkbos van landgoed Waardenburg en Neerijnen gereden. Er konden 40 mensen mee, verdeeld over 2 groepen. Een groep met alleen volwassenen en een groep met  kinderen en hun ouders. Na nog even wat heen en weer rennen tussen de 2 groepen won het kind in mij :)



Boswachter!!! Meneer de boswachter!!! riepen 2 kaboutermeisjes steeds als ze weer een paddenstoel gevonden hadden. 

In de krant stond dat er in dit bos ooit 285 verschillende soorten waren geteld. Jammer genoeg was dat deze keer niet het geval. Maar ik heb toch weer een paar leuke exemplaren kunnen fotograferen.





Maar wil je de alom bekende vliegenzwam zien dan zul je naar een ander bos moeten (naaldbomen). Die kom je hier niet tegen. 







De komende weken worden er meer paddenstoelenwandelingen georganiseerd door het Gelders Landschap & Kasteelen en andere stichtingen. 

Hopelijk is het dan wel iets beter weer...

donderdag 9 oktober 2014

Paddenstoelentijd

Momenteel kom ik wekelijks in Oldenzaal. Daar maak ik dan een wandelingetje met hond Tara. Meestal is dat een rondje om de vijver maar als ik bij het oversteken naar rechts kijk, loopt de weg omhoog. Dat maakte mij nieuwsgierig want wat zou daar achter te zien zijn. Dus ben ik maar eens rechtsaf geslagen en wat bleek...


een bocht :)


Maar toen ik nog een stukje doorliep, zag ik deze joekels van paddenstoelen.

Mooi hè!

Dat is dan weer de charme van de herfst. Hoewel paddenstoelen het hele jaar door aanwezig zijn, is het nu echt paddenstoelentijd.

Het bos roept!


donderdag 2 oktober 2014

Nazomer

Het is weer zover. Afscheid nemen van de zomer. Pittig!

Doe mij maar de aangename warmte van de zon, de heldere kleuren van de natuur, de vrolijke bloemetjes in de bermen en de fruitbomen die van bloei overgaan tot het afstaan van hun smakelijke fruit.

Maar afgelopen weekend was het nog zonnig. Dus zonder jas, op de de fiets, mobiele telefoon in de zak en gaan. De paden op, de lanen in (in ons geval de dijk)  richting het dorpje Rijswijk waar ik in "de eighties" ben opgegroeid.

Om de haverklap moet de telefoon uit mijn zak om foto's te maken van al die mooie uitzichten.

Blik op Amerongen:


Met de klok mee:
Stellingmolen de Hoop. Een in 1873 gebouwde korenmolen.
De hervormde kerk in Maurik. Gebouwd in 1373 / 16e eeuw.
Kijkend naar Wijk bij Duurstede met zijn molen, kerk en kasteel.
Het molengat in Rijswijk (Gelderland). Molen de Hoop, type grondzeiler. Een korenmolen uit 1703.
De Roodvoet. Steenfabriek in Rijswijk (gelderland). Een boom groeit uit de pijp.


Tot de appels en peren op tafeltjes langs de dijk verschijnen. Dan staat de herfst onverbiddelijk klaar om het van de zomer over te gaan nemen.


donderdag 25 september 2014

Een huis vol herinneringen

Ik heb 2 huizen. (Oké, virtueel gezien dan. Maar dat mag de pret niet drukken)

Een huis voor in het nu met alle moderne snufjes die er nodig zijn om alles met dit blog te kunnen doen.  Waarin ik met 2 benen op de grond sta en weet van alle beslommeringen van alledag.
En een huis van toen. Om te mijmeren, herinneringen op te halen, oude spulletjes weer in ere te herstellen en me vooral met de leuke dingen in het leven bezig te houden.

Kom alvast binnen in de woonkamer van mijn huis vol herinneringen

Met de bank van spijkerstof en de robuuste tafel, zoals we in de jaren 70 hadden.
Het uitzicht vanuit het ouderlijk huis waar ik nog steeds zo van mag genieten.

De televisie en platenspeler ouderwetse stijl en mijn elpee's door de jaren heen
Het fotoalbum en de spelletjes die we vroeger deden.

Mijn favoriete tijdschriften en een mandje. Nu nog leeg maar klaar voor het breisel wat ik beloofd heb te maken. En eindelijk, eindelijk planten die geen groene vingers nodig hebben :)

Ik heb er zin in. Laat de herinneringen maar komen!

En wat zo leuk is aan herinneringen. Met een beetje schaven en plakken kunnen ze nog leuker worden. Je schaaft de minder leuke dingen weg, dikt de extra leuke dingen wat aan en geeft ze zo een gouden randje.

zondag 21 september 2014

Hoi!

Misschien wel leuk om even iets meer over mezelf te vertellen.

"Ikke" ben Nicole. 
Samen met manlief, de ragdolls Annabelle en Floris, de 2 koikarpers, 2 roodkoppapegaaiamadines en 2 gouldamadines woon ik met veel plezier in een klein dorpje in de Betuwe. 


Mijn creatieve genen heb ik geërfd van mijn opa en oma van moeders kant. Ik weet niet beter dan dat zij altijd aan het knutselen waren met veel leuke aandenkens tot gevolg. Zij vormen dan ook een grote inspiratie voor dit blog.

Van kleins af aan ben ik zelf ook creatief bezig. Tekenen, schilderen, kleien, knippen, plakken, haken, breien, weven, macrameeën, zagen, timmeren, fotograferen... 

Zoals in de kop van mijn blog al te lezen was ben ik geboren in de jaren 60 (oké laat ik er niet omheen draaien 1967). Hebben de jaren 70 mijn basis gevormd, ben ik in de jaren 80 een vrijgevochten tiener geweest om vervolgens vanaf de jaren 90 bij een baas mijn eigen brood te gaan verdienen.

In 2012 heb ik mijn baan in de wilgen gehangen om me volledig te storten op het creatieve d.m.v een blog. Hier ga ik herinneringen ophalen uit het verleden, inspelen op de creatieve mogelijkheden van het heden en maken, vooral veel maken.

(En stiekem hoop ik dat ik jou, als je denkt niet creatief te zijn, weet te porren eens iets te maken en te ontdekken dat ook in jou een kunstenaar schuilt ;) )

zaterdag 20 september 2014

Van uitstel...

...effe wachten...

Als het aankomt op mijn blog heb ik nogal de neiging tot uitstellen of vooruitschuiven.

Zo zit ik al maanden in een: "Eerst dit afmaken en dan...".
Nadeel is dat er van dat "en dan..." tot nu toe dus niet veel terecht gekomen is en dat terwijl alles wat ik in de afgelopen maanden gedaan heb, genoeg voer zou hebben gegeven voor een dagelijks bericht. 

Van het weekend was ik logeren in mijn ouderlijk huis en trof daar een agenda aan die ik bijna 25  jaar geleden voor mijn moeder heb gemaakt. Nieuwsgierig hoe die er ook alweer uitzag begon ik erin te bladeren en stuitte ik op het volgende gedicht:


Duizend dingen zou ik willen.

Duizend dingen en nog meer.
Maar bij al die duizend dingen,
denk ik: "Dat komt wel een and're keer".
Duizend dingen zou ik willen,
maar nu heb ik nog geen tijd.
Zal nog even moeten wachten,
misschien tot in de eeuwigheid.

Als dat geen wakkerschudder is...


Tot morgen!!