Gezegend

Gisteren is mijn schoonmoeder gecremeerd. Het was een mooie dienst met lieve mensen en mooie woorden. Hoewel afscheid nemen altijd verdriet geeft is het goed zo. In onze harten en herinnering leeft ze voort. 

Vandaag ben ik naar de tuin van mijn ouders gegaan om het tuingereedschap weer op te pakken na de abrupte stop van vorige week. Mijn ouders worden dit jaar al 79 en ik ben trots op ze. Mijn vader werkt nog en mijn moeder staat nog ondersteboven in de tuin. (Ja pap jij ook ;). Ik voel me gezegend dat ze er nog zijn en dat ik nog zo kan genieten van de plek waar ik zo van hou.
RoosjeMijn ging met me mee. Hoewel ze ook genoeg te doen heeft in haar eigen tuintje (er komt al heel wat  groen uit de grond) wilde ze graag helpen de achterstand in te halen. Zoals je ziet was (is) er genoeg te doen.

Het zevenblad en hoog gras wat, zich met lange wortels onder de grond verspreid, werden grondig aangepakt. RoosjeMijn begon met het wegtrekken van het gras. Een ware touwtrekwedstrijd.

Daarna was het zevenblad aan de beurt. Dat had zich weer verspreid tussen alle planten. De vorige keer in de kruidentuin was ik de na foto vergeten te maken. Deze keer de voor foto maar neem van mij aan dat er weinig aarde te zien was.

Dat is nu wel anders. Er is weer een hoop ruimte om gezellige plantjes te poten. Op bovenstaande foto zie je maar een stukje van wat we hebben gedaan. In de 3,5 uur die we bezig zijn geweest hebben we meer dan een kruiwagen gevuld.

Vele handen maken licht werk en aangezien we nog lang niet klaar zijn,  zijn RoosjeMijn en ik (als het weer het toelaat) volgende week weer van de partij. Maar eerst is het tuintje van RoosjeMijn aan de beurt.