vrijdag 30 januari 2015

Tuintje in de hemel.

Daatje.

Vandaag is de kringloopwinkel bezig het huis van mijn overleden buurvrouw leeg te halen.
Je weet dat het een keer zal gebeuren maar wat mij betreft had Daatje (ons buurmeisje van 94) wel 104 mogen worden. Daatje... ik bewonderde haar! "Zolang ik het zelf kan..." zei ze altijd. En dat maakte ze waar. Week in week uit hetzelfde ritueel. Huis schoonmaken, matten kloppen, was aan de droogmolen, houtje tussen de brievenbus om te luchten. Zelfs het gras maaide ze zelf. Soms kwam ze even langs rennen. Dan had ze iets te vertellen. "Kopje thee Daatje?". "Nee dankjewel, ik ga zo naar mijn glaasje karnemelk met een boterhammetje." En als je dan iets zei dan zei ze: "Ja, heur is hier..." (luister eens).

Haar tuintje was haar trots. Het hele jaar door hield ze hem mooi.  De prachtige hortensia's, potten met violen, een overvloed aan tulpen die later in het jaar weer vervangen werden door ander moois. Ze heeft wat afgesjouwd met gieters water om alles de droge zomerdagen door te helpen! 



De laatste maanden ging haar gezondheid achteruit. Het viel haar niet mee om de regie uit handen te geven. Maar met hulp van haar kinderen wist ze de regelmaat er nog goed in te houden.

Tot de fatale 3 januari. Een onheilspellende harde knal deed ons beiden opschrikken. Een nachtelijk telefoontje naar de zoon bleek een goede beslissing. Ze schijnt zelf nog op de brancard gestapt te zijn. (Zolang ik het zelf kan...). Een paar dagen later is ze overleden. 

Dag Lieve Daatje 
Rust zacht.