dinsdag 31 oktober 2017

Vrolijke haardos

Het laatste bericht van voor mijn maandenlange verdwijntruc ging over de kopzorgen die ik had om 2 popjes een kapsel te geven wat geschikt is voor 2 kleine meisjes van 3 en 4 jaar. Na de nodige uitprobeersels is dit het geworden.  



Ik haakte een ketting van lossen + 1 voor de lengte van 1 haar. Daarna haakte ik halve vasten terug tot bovenaan. Daar aangekomen haakte ik weer een ketting van lossen de lengte van 'een haar' en ging weer terug met halve vasten. Dit herhaalde ik tot ik een sliert van haren had die ik rond het hoofdje kon vastzetten. 4 of 5 van deze slierten maken een gezellige (rommelige) bos haar. 

Daar bleef het niet bij want de popjes kregen een bedsetje, een jurkje met vestje en schoentjes en een slaapzakje met kussen.


Eigenlijk heb ik ook nog een broekpakje, een truitje en een jas maar omdat ik er nog niet uit ben  hoe ik het ga doen met eventuele sluitingen (Ik gebruik liever geen knoopjes)  zullen ze het hier even mee moeten doen. Wie wat bewaard heeft wat zullen we maar zeggen. 


Nu maar hopen dat de meisjes ze leuk vinden. De popjes hebben er in ieder geval zin in. Ik moet even kijken wanneer ik ze ga brengen en ben reuze benieuwd naar de mooie Syrische(?) namen die ze gaan krijgen :)

maandag 23 oktober 2017

De grens is bereikt!

Opeens was ik weg. Maanden! zag ik toen ik de foto's voor dit bericht in een mapje deed. Af en toe even kijkend op bloglovin' en te weinig reagerend op de berichten van jullie. Tijd die ik even nodig had. Op zoek naar het geluk. Het leven zat me op de hielen.


En toen was daar het bericht op het blog van Ogenzalf. De exacte tekst kan ik niet meer vinden maar het eindigde met (ongeveer) de woorden dat je er vooral voor moet zorgen dat thuis (met je gezin) de plek is waar je gelukkig bent. Een open deur waar ik eindelijk door naar binnen liep. Met mijn rug richting de tuintjes van de buren die ik altijd maar groen wilde kleuren. 
Dus ik ging aan de slag met mezelf, het huis en mijn eigen tuin. Vorige week viel het laatste puzzelstukje op zijn plaats. De grens ik bereikt. Ik heb het leven weer ingehaald. 


Ik zei nog uitdrukkelijk "Jongens doe geen moeite want mij pesten jullie er niet mee". Maar toegegeven was het toch wel als slagroom op mijn zelfgebakken appeltaart :)

(de cactussen kreeg ik voor mijn verjaardag)