woensdag 31 mei 2017

Een mooi juffertje

Vorig jaar had ik zaaddozen van het Juffertje in het groen meegenomen uit de tuin van mijn ouders. Ik vond ze er zo leuk uitzien. Ervan uitgaande dat ze niet zo hoog zouden worden zaaide ik ze in het stukje aarde onder het raam. Met gevolg dat ik al weken geniet van alle fases van deze bloem omdat ze die hoogte ruimschoots overschrijdt.


Eerst vormt zich een stengel met sprieterig groen. Tussen al het groen komt een bescheiden juffertje in knop tevoorschijn.


Verkennend steekt ze al haar sprietjes uit. 


Is de kust veilig dan vouwt ze voorzichtig haar bloemenpracht open.




Zelfs als ze uitgebloeid is houdt ze haar charmes.


En ook gedroogd en ontdaan van zaden heeft ze nog genoeg sier om ergens neer te leggen of in een potje te zetten. 


Waarom ik dit bericht schrijf? Natuurlijk omdat ik het zo'n leuke bloem vind maar vooral omdat RoosjeMijn me gisteren verraste met een boeketje zaaddozen (uit mijn eigen tuin ;) zo blij als ze was dat ik haar geholpen had met haar insectenhotels


Als je dat nog niet gedaan hebt, kijk dan maar gauw op haar blog. Dat vindt ze leuk ;)

maandag 29 mei 2017

Plakkerig weekend

Het was een plakkerig weekend. Een plakboekplakkerig weekend wel te verstaan. Er zijn meerdere lijmstiften doorheen gegaan. Het plakboek had ik al eerder gemaakt en omdat dat van oude Flows was heb ik er alleen plaatjes uit oude Flows ingeplakt. In de loop van de tijd heb ik flink wat plaatjes bij elkaar verzameld.


Het plakboek zelf zat al vol met leuke bladzijden en het viel mij nog niet mee om daar klakkeloos overheen te plakken maar de plaatjes zijn te leuk om niet in te plakken dus ik plakte moedig door.


Het duurde even voor ik er helemaal in kwam. Gedachten als zonde van de tijd en wat heb je eraan schoten door mijn hoofd. Tot ik in een soort Mindful trance belandde. De gedachten schoten door mijn hoofd, ik merkte ze op zonder te oordelen en het lukte me ontspannen te plakken zonder gestoord te worden door het gevoel dat het af moest zijn zodat ik weer verder kon met het volgende project. 


Een gevoel wat niet beklijft maar voor het moment wel lekker was :) Waarom toch altijd die 'haast'. Waarom toch altijd op zoek. 'Luister' nou maar naar het plakboek...


Míjn plakboek is 'af''. Mijn plaatjes zijn nu op maar er zullen ongetwijfeld weer nieuwe volgen net als een nieuw boek om ze in te plakken.


De plakboek give aways zijn bíjna af. Nog even wat mooie platen uitzoeken voor de omslagen en ze kunnen de deur uit. Op weg naar nieuwe (mindful) plakavonturen.

vrijdag 26 mei 2017

Kraamkamer

Sinds kort ben ik weer helemaal blij met echte planten voor het raam. Ik begon rustig met de een graslelie en een sanseveria. Al snel volgden de crassula en de pilea. (Ja ook ik ging  voor gaas :). Wat deze planten met elkaar gemeen hebben is dat ze makkelijk te vermeerderen zijn. Gisteren heb ik de kraamkamer ingericht.


De pilea overheerst. De plant die ik gekocht had, had inmiddels al een paar uit de kluiten gewassen kinders. (zelfs de stekken krijgen alweer kleintjes)

Van de crassula waren een aantal blaadjes afgebroken tijdens het in de pot zetten. Deze had ik in de aarde gelegd bij de sanseveria waar ze vrijwel zonder water worteltjes begonnen te krijgen. Inmiddels beginnen ze zelfs al kleine plantjes te ontwikkelen.


Met het vrij maken van de plank kwam ik nog een wietzaadje tegen. Die had vorig jaar gescoord en was ik alweer vergeten maar nu ik hem weer tegenkwam heb ik hem gezaaid. Het heeft iets "spannends" en dat vind ik leuk. Benieuwd of het iets worden gaat.


Voor de kleintjes van de graslelie ben ik nog in beraad. Ik ben iets aan het maken waardoor de stekjes hangen kunnen maar weet nog niet of dat een succes zal zijn. Voorlopig staan er 2 teststekjes in de kraamkamer (het kleintje niet meegeteld). 1 op water en 1 op aarde. 


En nu goed verzorgen en hopen dat ik toch groene vingers heb. 

Wat een weertje hè! Geniet ervan en fijn weekend Xx

donderdag 25 mei 2017

Gezegend

Gisteren is mijn schoonmoeder gecremeerd. Het was een mooie dienst met lieve mensen en mooie woorden. Hoewel afscheid nemen altijd verdriet geeft is het goed zo. In onze harten en herinnering leeft ze voort. 

Vandaag ben ik naar de tuin van mijn ouders gegaan om het tuingereedschap weer op te pakken na de abrupte stop van vorige week. Mijn ouders worden dit jaar al 79 en ik ben trots op ze. Mijn vader werkt nog en mijn moeder staat nog ondersteboven in de tuin. (Ja pap jij ook ;). Ik voel me gezegend dat ze er nog zijn en dat ik nog zo kan genieten van de plek waar ik zo van hou.
RoosjeMijn ging met me mee. Hoewel ze ook genoeg te doen heeft in haar eigen tuintje (er komt al heel wat  groen uit de grond) wilde ze graag helpen de achterstand in te halen. Zoals je ziet was (is) er genoeg te doen.


Het zevenblad en hoog gras wat, zich met lange wortels onder de grond verspreid, werden grondig aangepakt. RoosjeMijn begon met het wegtrekken van het gras. Een ware touwtrekwedstrijd.


Daarna was het zevenblad aan de beurt. Dat had zich weer verspreid tussen alle planten. De vorige keer in de kruidentuin was ik de na foto vergeten te maken. Deze keer de voor foto maar neem van mij aan dat er weinig aarde te zien was.


Dat is nu wel anders. Er is weer een hoop ruimte om gezellige plantjes te poten. Op bovenstaande foto zie je maar een stukje van wat we hebben gedaan. In de 3,5 uur die we bezig zijn geweest hebben we meer dan een kruiwagen gevuld.


Vele handen maken licht werk en aangezien we nog lang niet klaar zijn,  zijn RoosjeMijn en ik (als het weer het toelaat) volgende week weer van de partij. Maar eerst is het tuintje van RoosjeMijn aan de beurt.

dinsdag 23 mei 2017

Klein geluk

Vele kleintjes maken een grote. Dat geldt ook voor geluk. 
De afgelopen dagen zocht ik naar rust in mijzelf maar wilde ik ook bezig zijn. Zo ging ik aan de slag met mijn prikbord. Een prikbord vol klein geluk.


Natuurlijk kunnen daarop niet ontbreken de kraaltjesmaaksels van @Maakhetff (Ik kocht bij haar een wit en zwart poesje als herinnering aan de 2 poezen die ik vroeger had), 2 tulpjes en een fototoestelletje. Ook de verrukkelijke post van @Ogenzalf blijft een plezier om naar te kijken en niet te vergeten de leuke (patroon)kaarten van Ingthings en de liefde (uit het webwinkeltje) van  @dingendiefijnzijn.


Door een paar fruitstickertjes die ik vond in een oud schriftje van mijn in 1989 overleden oma begon ik spontaan stickertjes te plakken op een toepasselijke kaart uit de Flow. Verzamelen word ik blij van en een verzameling die zo weinig ruimte inneemt als deze helemaal. (Op de achterkant zitten er nog meer.)


Draadjes horen in mijn leven dus kregen die ook een plekje net als een oude foto uit de tijd dat het leven nog een feestje was omdat de slingers er al hingen. (Wat is het fijn om je alleen de leuke dingen uit een tijd te herinneren :) Onderaan zit ook nog een visitekaartje van @De Breimeisjes, een fijn blog en lieve blogvolgster.


Het prikbord hangt aan de muur boven de tafel waar ik meestal zit. Een fijne plek met een fijn uitzicht. Een uitzicht met (klein) geluk.

maandag 22 mei 2017

Afscheid

Bedankt voor de lieve reacties op mijn vorige bericht. Jullie woorden werkten troostend. Toch nog sneller dan verwacht is mijn schoonmoeder in de nacht van donderdag op vrijdag overleden. Ik moet denken aan de tekst Partir cést mourir un peut - Weggaan is een beetje sterven. Met haar overlijden verdwijnt er een bijzonder stukje uit mijn leven. Natuurlijk mijn contact met haar maar ook het genieten van Oldenzaal. 


Een beetje afscheid nam ik al eerder met het overlijden van mijn schoonvader in 2015. Hond Tara was de garantie voor een fijne wandeling door het prachtige park. Toen zij ergens anders ging wonen werden mijn wandelingen beperkt tot de herbarium en paddenstoelenperiode


De afstand van 150 km maakt dat je er niet zo even naar toe gaat. Nog 1x, dan is het afscheid echt. 


Dag mooi Oldenzaal. Met je prachtige natuur, mooie watertoren, lekkere ijsjes en vriendelijke bevolking. Ik koester de herinneringen (naar het park met RoosjeMijn - Tussen kunst en Kitsch) en kom zeker nog eens terug. 

donderdag 18 mei 2017

Het leven aan een zijden draadje

Het gaat niet goed met mijn schoonmoeder. Zo zaten we er zondag nog met moederdag en geen vuiltje aan de lucht, had ze dinsdag koorts en een ontsteking en werden we woensdag gebeld dat het beter was om te komen.


De glans van het leven was al verdwenen toen ze door een val haar heup brak en door complicaties na de heupoperatie volledig zorgafhankelijk werd (wat zo ontzettend niet bij haar karakter past) en waardoor ze gescheiden leefde van mijn schoonvader.


Met het overlijden van haar man brak ook haar hart en werd haar het laatste beetje levensvreugde ontnomen.


Gelukkig hebben we woensdag nog met haar gesproken en heb ik haar bij bewustzijn nog gedag kunnen zeggen. Inmiddels ligt ze in een diepe slaap. 
Ze wil graag naar pa zei ze nog tegen haar dochter. Het is een kwestie van dagen. Geen idee of 'het' bestaat maar ik hoop met heel mijn hart dat wanneer het moment daar is pa haar bij de poort staat op te wachten.

dinsdag 16 mei 2017

Maagdelijke bollen

Katoen mét wikkel. Welke haakster houdt daar niet van. Ik wel in ieder geval. 


Maar dat is altijd van korte duur. In no time is de wikkel eraf en heb ik geen idee meer welk kleurnummer het is.


RoosjeMijn vroeg of ik iets voor haar wilde maken en omdat ik haar niet uit een onoverzichtelijke berg wilde laten kiezen maakte ik draadjes vast aan een kartonnetje. Als ik daar nou eens de kleurnr's bij zet. Handig als een kleur op is en ik nieuwe wil kopen.


Als je wilt weten wat ik voor RoosjeMijn gemaakt heb neem dan vooral een kijkje op haar blog

maandag 15 mei 2017

Wandelcoach

In een eerder bericht heb ik al eens verteld dat ik mijzelf heb aangeboden als oefenmateriaal voor een Facebookvriendin die de opleiding tot wandelcoach volgt. Niet te coachen zei ik er nog bij maar daar prikt ze gewoon doorheen. Het is meer een kwestie van hakken uit het zand en toestaan. Vandaag hadden we weer een anderhalf uur durende wandeling. Een feestje op zo'n zonnige dag en in een mooie omgeving. 


Tijdens zo'n wandeling leer je anders naar dingen te kijken. Terwijl ik 'mopperde' omdat de foto niet scherp was en de vogel inmiddels was gevlogen zei zij dat het maar net is wat je wílt zien. Met dat in het achterhoofd zag ook ik plots een hele mooie foto.  


Ook wordt er gebruik gemaakt van metaforen. Houd ik mijn hakken in het zand en blijf ik tegen mijn eigen stroming inzwemmen of is het toch verstandiger om de richting van het water te volgen...


De vraag over mijn geluk ben ik nog niet uit. We gaan dus nog even  verder. Ik moet wel zeggen dat wandelen, de zon en de schoonheid van de natuur er zeker aan bijdragen.

vrijdag 12 mei 2017

Wat mijn ogen zien en mijn handen maken

Nu het mij gelukt is om 3 weken te bloggen, is het hoog tijd voor de volgende uitdaging. Het veranderen van de 'smoel' van mijn blog. Weg met de BLABLABLA. Wat eigenlijk alleen diende als excuus voor het bloggen, ook als het nergens over ging. Zinloos want geholpen heeft dat niet. Sterker nog, misschien werkte het zelfs wel averechts. 


Nee dan is deze toch leuker. Eén die mij aanzet óm te bloggen. En dat ga ik volgende week dan ook weer doen :) De 'plakboeken' give away die ik laatst voorstelde op mijn blog had welgeteld 2 liefhebbers. Tja daar kan ik niet tussen kiezen. Alet van Toilylu (heb je voor mij je adres?) en Ageeth van Ogenzalf, ik ga voor jullie aan de slag.

Fijn weekend en tot volgende week! Xx

donderdag 11 mei 2017

De Meituin van mijn ouders

Vandaag ging ik naar de prachtige tuin van mijn ouders. De tuin waarin ik ben opgegroeid. De tuin waar altijd iets te doen is maar ook de tuin waar je heerlijk tot rust kunt komen. Met mijn vader had ik het nog even over "voor" en "achter" wat zich beiden achter bevindt.
Voor is de siertuin waar het hard werken is om het sier te houden en achter is de oase van rust. Een vijver, bomen, een prieel, een mooi bouwwerk. Het aardse paradijs :)


Nog voor ik begonnen was werd mijn aandacht getrokken door een hoop getjilp. Natuurlijk had ik mijn camera bij de hand en werd ik tot mijn plezier getrakteerd op bovenstaand tafereel. De pimpelmees kwam de kinders eten brengen.


Maar ik kwam om te werken dus hup... Op de vraag welk klusje er bovenaan het lijstje stond kreeg ik de kruidentuin om mij op uit te leven. Op de foto is het niet zo goed te zien maar het ronde hart en de paadjes waren niet meer zichtbaar. Die heb ik weer zichtbaar gemaakt. De na foto ben ik vergeten te maken.


Het thee met huisgebakken cake moment hadden we op het plaatsje  bij de kas (met uitzicht op het paradijs) waar ook een broedhuisje hangt en waar ook een hoop geluid uit kwam. Het was een komen en gaan van de koolmees ouders. Rupsen, kevers en stukjes kaas gingen naar binnen. Wat is het leven toch mooi hier!


Als het weer het toelaat is volgende week dit perkje aan de beurt. Dan ga ik de strijd aan met het tuinmansverdriet. De echte naam is zevenblad maar de manier waarop het door de tuin heen kan woekeren drijft menig tuinman tot 'wanhoop'. 


Na een middag van hard werken ging ik niet met lege handen naar huis. Een tak van de borage voor in mijn herbarium en een prachtige paars met witte Akelei die een mooi plekje gaat krijgen in mijn eigen tuin. Oh ja en een halve eierschaal van de ?. Het was en heerlijke tuindag waar ik er zeker weten meer van ga beleven!

woensdag 10 mei 2017

Eendjes kijken

Sinds 2 weken zijn de eenden weer in onze straat neergestreken. Elke keer dat ze op ons grasveldje komen liggen geniet ik daar enorm van.
Ik vind eenden mooi en lief (denk ik, ik heb nog geen aanvaring met een eend gehad).

Toen we gisteren op pad gingen nam ik mijn fotocamera mee om foto's te maken van de 'be-eende' nesten die ik vorige week had gezien. Ja, alsof dat zo blijft. De dagen tellen door en de eieren komen uit.


Moeder met haar 2 kinders zag ik in de verte van mij wegzwemmen en met versnelde pas ging ik ze achterna voor een lieve foto.


Gelukt! Ondertussen zag ik ook 2 andere mij nog niet bekende eenden zwemmen. Even zoeken op internet maakte duidelijk dat het om kuifeenden ging. Geen idee of het voorbijgangers of blijvers zijn maar mooi vind ik ze wel.


Toen ik weer terug keek naar moedereend was ze nergens meer te bekennen. Huh? Kennelijk was ze niet blij met mijn aandacht en verstopte ze zich met haar kroost tussen het groen. Om moeders op haar gemak te stellen liet ik haar verder maar met rust.


Eind van de dag kwamen de tuineenden weer grazen voor het raam. Smul maar lekker jongen dacht ik. 


Tot hij onder het raam uit het zicht verdween en ik mij  realiseerde dat hij aan de viooltjes was begonnen. Toen klopte ik toch zachtjes op het raam. Er zijn grenzen. Ik geniet graag van de eenden én van de viooltjes voor het huis.