Inpakken en wegwezen

In mijn leven heb ik huis en haard twee keer op stel en sprong moeten verlaten. In beide gevallen was er van inpakken geen sprake. De eerste keer was toen ik 12 was. De boerderij waar we in woonden brandde tot op de grond af maar hier kom ik in een ander bericht op terug. De tweede keer was ik 27 en had ik mijn huisje in Maurik. Het was het jaar van de hoge waterstand die dreigde de Betuwe, waar ik in woon, onder water te zetten. Hier ziet het er zo onschuldig uit maar op die 1ste februari was dat echt even anders. 

Ik kan het me nog goed herinneren. Het hoge water was wel een onderwerp maar met de gedachte 'Het zal zo'n vaart niet lopen' ging ik zoals elke dag naar mijn werk in Zeist. Ik was dus een eindje van huis toen mijn moeder belde dat de oproep was gekomen om het gebied te verlaten. (Volgens een collega verdween alle kleur uit mijn gezicht). 

Omdat mijn huis gevuld was met mijn katten, ratten en muizen sprong ik in de auto huiswaarts. Gelukkig kon ik het gebied nog wel in want zonder mijn dieren was geen optie. Na nog wat spullen op de bovenverdieping gezet te hebben (wat zinloos was aangezien het water ruim daarboven zou komen) verliet ik Maurik op weg naar gegarandeerd droge grond.

Mijn zus en zwager hadden mijn katten opgehaald en waren al op weg.

Ik ging met een auto vol hokken met mijn knagers een paar uur later op pad maar omdat ik een 'slimme' route nam kwam ik een aantal uren eerder aan. Wat zat ik in de rats want waar bleven mijn katten toch... 

Alles kwam goed en we werden liefdevol opgevangen bij lieve vrienden in Voorschoten en Voorburg. Maar o wat wilde ik graag weer naar huis! En gelukkig kon dat ook en duurde 'onze vlucht' maar iets meer dan een week!

Prettig zonnig weekend