Eigenlijk blog ik niet over grote thema's. Dat doe ik bewust. Niet omdat het mij niet interesseert want dat doet het zeker wel. Maar het is 'te groot'. Toen ik voor vandaag een bericht in gedachten had besloot ik het toch niet te schrijven. Hoe onschuldig het bericht eigenlijk ook is, ik vind het niet passen op 4 mei. Het zou geen recht doen aan al het verlies en verdriet waar vandaag bij stilgestaan wordt.
Toen ik vandaag thuis kwam van een korte wandeling kwam ik dit kadootje van moeder natuur en de vogels tegen aan de zijkant van het huis .
De karmozijnbes. Omdat het een behoorlijke plant kan worden leek het me beter er een ander plekje voor te zoeken en aangezien het stukje bestraatte tuin waar we op uitkijken een vogelfeestje moet worden is dat de plek bij uitstek.
Voor ik het in de gaten had was ik druk in de tuin. Logisch want het weer was ernaar maar eigenlijk had ik hele andere plannen. En toen werd ik mij weer eens extra bewust van de vrijheid die we hier hebben. Een groot bezit, sterker nog het grootste bezit waar iedereen toch recht op heeft. Met geen woorden te omschrijven hoe verschrikkelijk het is te moeten vluchten van huis en haard. Alles achter te moeten laten inclusief je familie en je dieren. Totaal ontheemd zijn omdat waar je ook bent, nergens je thuis is. Iets waar voor mijn gevoel weleens te makkelijk aan voorbij gegaan wordt.
Vrijheid, je zal het maar hebben. Dat bedoel ik. Het is 'te groot'. Ik kan niet meer doen dan in mijn kleine wereld te proberen goed te doen en goed te denken en hopen dat als we dat allemaal en met elkaar doen de wereld steeds weer een stukje mooier wordt.
Ondertussen vier ik elke dag mijn vrijheid maar ben ik vanavond even stil en denk ik aan iedereen die dat geluk niet had, niet heeft en helaas diegenen die dat ook niet zullen gaan hebben.
Liefs Nicole
Wij zijn ongelooflijk rijk... goed dat je ons er weer een keertje bewust van maakt... Ik zou me niet kunnen voorstellen dat ik hier halsoverkop weg zou moeten, zonder ook maar iets te kunnen meenemen en met achterlaten van mijn honden want die zouden dan alleen maar tot last zijn...En dan onderweg misschien ook nog mijn kinderen zou kwijt spelen. Ik zou me dood wenen denk ik... Proberen om overal goed te doen en verdraagzaam te zijn... vooral dat laatste ... dat moeten we vooral doen. Zo dragen we toch ons steentje bij... een beetje toch.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig verwoord lieve Kris X
Verwijderenja!
VerwijderenWij zijn er zo aan gewend dat wij het anderen niet gunnen...
BeantwoordenVerwijderenOok ik sta stil, overdenk en vier de vrijheid! Én nu even 2 minuten stil zijn voor 4 mei...
Wij waren ook stil en hebben het er 'wanneer het in de praat te pas komt' regelmatig over thuis met de zonen tussen 10 en 17.
BeantwoordenVerwijderenDe stilte en die vrijheid overvielen mij vanmorgen om 6 uur aan de Rijn..... En om 20:00 uur zat ik stil en alleen nog even in de woonkeuken....Die 2 minuten mogen nooit verloren gaan! X Es
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi geschreven. Dankjewel.
BeantwoordenVerwijderenEn ik snap je 'het is te groor' maar al te goed.
Liefs,
Sandra