Het moet gezegd

Nou ja, het moet... Niks moet. Het mag! Eigenlijk was ik van plan een dag over te slaan. Gewoon een dagje lekker haken aan mijn cactussen voor de zolder.

Hoe het zo kwam weet ik niet, ik stond denk ik in de badkamer (een plek waar sowieso de meeste ideeën plots opduiken) toen ik dacht over wat schrijf je nou wel of niet op een blog. Hoever ga je over je persoonlijke leven. Toen ik tegen Bert zei:"Ik denk dat ik over 'het' ga bloggen." zei hij:"Ik zou het niet doen". Feit is inderdaad dat als iets eenmaal op het web staat je niet weet wat ermee gebeurt en hoe het zich tegen je kan keren. En toch voel ik de behoefte. Of beter gezegd de vrijheid om het te doen. (Nee, niet nu maar vanaf 1 april. Als de 40 dagen bloggen erop zit en mijn blog aan een echte wederopstanding begint)
Dus ik pakte het Blogboek er weer bij (had ik al gezegd wat en geweldig boek het is ;) op zoek naar het hoofdstuk Privacy (waar gelijk het onderwerp 'Omgaan met hatelijke reacties' aan de orde komt) en dat gaf de doorslag. Schaam ik mij ervoor? Nee. Is het wereldschokkend? Nope. Menselijk? Ja. Kan het anderen helpen? Ja, wellicht. Ben ik de enige? Echt niet. Zou ik negatief gaan aankijken tegen degene die het mij zou vertellen? Zeker niet. 

En zo heeft 15 van de 40 dagen bloggen me al veel gebracht. Een nieuwe start, serieus nadenken over hoe verder, een boek (bedankt voor de tip Myriam!) en een gevoel van bevrijding. Niet omdat ik een geheim had maar omdat ik het krampachtig voor mezelf hield. Ach en mocht ik spijt krijgen van mijn openheid kan ik 1 april altijd nog zeggen:   . .....