Haken als steun in moeilijke tijden.

Eigenlijk was haken niet iets waar ik mee bezig was. Ik was meer van het tekenen en schilderen. Totdat... Het was eind 2007 toen 's morgens vroeg de deurbel ging. Nietsvermoedend deed ik de voordeur open waarop er 2 ernstig kijkende politieagenten vroegen of ze even binnen mochten komen... Ze kwamen me vertellen dat Bert een ernstig verkeersongeval had gehad en zwaar gewond in het ziekenhuis in Nijmegen lag. 

Hij was die ochtend op zijn motor vertrokken richting werk toen een automobilist bij het invoegen op de snelweg in een slip raakte en als spookrijder op hem inreed. Bert werd gelanceerd en kwam aan de andere kant van de vangrail terecht waar een 2e auto hem niet kon ontwijken. Met ernstig beenletsel tot gevolg.

Op het moment dat de politie aanbelde waren ze in Nijmegen al druk  bezig om hem te stabiliseren. 'Kills first comes first' zeiden ze en na een snelle check lag alle aandacht bij zijn benen. De klap was enorm toen bleek dat zijn rechterbeen niet kon worden behouden.

Na een spannende tijd op de IC brak er een lange periode aan van revalideren. Al met al heeft Bert ruim een jaar niet thuis gewoond en bracht ik uren, dagen, maanden door aan zijn bed. Dat is het moment dat ik haken (her)ontdekte. Haken kan overal en een haaknaald en een bolletje katoen neem je makkelijk overal mee naar toe. 

Wat ik allemaal gehaakt heb zou ik niet eens meer weten maar één ding weet ik wel. Het heeft me absoluut door deze moeilijke tijd heen geloodst!